W komiksach o dzielnych Gallach, autorstwa René Goscinnego i Alberta Uderzwo, fani dostrzegają wśród różnych innych nawiązań również aluzje napoleońskie. Najbardziej oczywista jest w „Le combat des chefs”, gdzie jeden z pacjentów druida uważa się za Napoleona (to skądinąd przypadek psychiatryczny wywodzący się jeszcze z XIX wieku).

W „Astérix en Corse” (1973) też jest tego sporo, jak można się spodziewać. Niejaki Ocatarinetabellatchitchix jest wręcz wzorowany na cesarzu, zwłaszcza w swojej postawie z jedną ręką za plecami, a drugą wsuniętą w rozcięcie tuniki, ale pojawiają się tam również takie określenia jak „grande armée” czy „grognards”, a nawet nazwa Osterlix, nawiązująca do Austerlitz. Wspomniany Ocatarinetabellatchitchix mówi też, że Cezar nigdy nie zostanie cesarzem (empereur), bo Korsykanie w tej roli mogą zaakceptować jedynie Korsykanina.

Z kolei w „Astérix chez les Belges” (1979) dostrzega się nawiązania do Waterloo, a zwłaszcza do opisów bitwy w poezji Victora Hugo. Co dodatkowo ciekawe, bo Napoleon komentował pamiętniki Cezara, w tym bardzo szczegółowo kampanię belgijską.

• 

• 

Nikt jednak jeszcze nie zauważył czegoś, co wydaje się najważniejszą, wszechobecną aluzją napoleońską, mianowicie kreacji samego Asteriksa przez Uderzo właśnie. Bo jaki jest Asterix? Mały, wojowniczy, nerwowy, z wielkim nosem i skrzydełkami na hełmie wystającymi daleko poza głowę. Toż to Napoleon z brytyjskiej karykatury – tyle że z odwrócony znakiem, potraktowany subwersywnie, że tak powiem. Negatywny bohater antyfrancuskiej propagandy zostaje symbolem nieugiętej Galii (Francji), herosem, któremu nie przeszkadza ani mikry wzrost, ani temperament, który zwycięża inteligencją i przemyślnością, ale i wojowniczością.

Komiks pojawił się w roku 1959, rok po powstaniu V Republiki Francuskiej pod rządami Charlesa de Gaulle’a; miał podnosić narodowe morale w okresie kryzysu spowodowanego zarówno wciąż niezaleczonymi ranami po II wojnie światowej, ale i wojną w Algierii, która wybuchła w roku powstania V RF. Zważywszy, jak wielką rolę w wizerunku i politycznej myśli de Gaulle’a odegrała tradycja napoleońska, to podobieństwo raczej nie jest przypadkowe.